بحث درباره‌ی وحی ، ازاین جهت حائز اهمیت است که پایة شناخت کلام خدا به شمار می‌اید .قران با عنوان کلام الهی آنگاه قابل قبول است که مسأله وحی روشن وپذیرفته باشد . قران که سخن حق تعالی و حامل پیام آسمانی است به وسیلة وحی انجام گرفته است .وحی همان سروش غیبی است که از جانب خدا ملکوت اعلی به جهان مادّه سرازیر شده است .«وانّه لتنزیلُ ربِّ العالمین نزّل بهِ الروح الامینء‌علی قْلبکَ‌لتکون‌مِن‌المنذرین بلسانٍ‌عربیٍ‌مُبین» « ذلک‌ممّااوحی‌الیکَ‌ربّکَ‌منَ‌الحکمةِ» خداوند از زبان پیامبر چنین نقل میکند (… و اوحی الیَّ هذا القران لانذرکم به ومن بلَغ)
وحی در لغت :
وحی دراصل وضع لغوی آن به هر نوع القای آگاهی نظیر اشاره ، آوازه ، الهام ، رؤیا، وسوسه، کتابت و … اطلاق می‌شود .مخفیانه بودن وسرعت نیز در بعضی استعمالات وحی لحاظ گشته است .
وحی در اصطلاح :
وحی اصطلاحی ، ارتباط معنوی است که برای پیامبران الهی ، جهت دریافت پیام الهی از راه اتصال به غیب بر قرار می‌شود . پیامبر گیرنده‌ای است که پیام را به واسطة همین ارتباط واتصال ( وحی ) از مرکز فرستنده‌ی آن دریافت میکند و جز او هیچ کس شایستگی و توان چنین دریافتی را ندارد.
وحی در قرآن :
در روایت جالبی از امام علی‌علیه السلام استعمالات وحی در قران به وحی نبوت، وحی الهام ، وحی اشاره ،وحی تقدیر ، وحی امر ، وحی کذب ( در مورد شیطان ) و وحی خبر تقسیم‌گشته است ودر هر مورد آیاتی مورد استفاده قرار گرفته است. وحی در قران در مورد فرشتگان ، شیاطین ، انسان ، حیوان و زمین به کار رفته است.هم چنین مفاهیمی‌از قبیل الهامات روحانی، وسواس شیطانی ، اشاره و غریزه را می‌توان در موارد فوق سراغ‌گرفت.