استعاره یک نوع مجاز است و در مواردی به کار می رود که میان موضوع له و مورد به کار رفته شباهتی وجود داشته باشد . که علاقه و رابطه‌ی مجوزه ، مشابهت است ، یعنی : مشابهت مورد استعمال با معنای موضوع له ، مانند کار برد لفظ اسد درباره‌ی ( شخص شجاع ) که وجه مشابهت ، شجاعت و بی باکی است . پس اصل استعاره و مبنای آن بر تشبیه است. تشبیه یعنی مانند نمودن چیزی به چیز دیگر جهت تفهیم فائده‌ای. تشبیه چهار رکن دارد و آنها عبارتند از :
مشبه: یعنی چیزی که آنرا تشبیه می کنند .
مشبه به: یعنی چیزی که به آن تشبیه می کنند .
وجه شبه: یعنی صفت مشترکی که بین مشبه و مشبه به وجود دارد که همان سبب و عامل تشبیه شده است .
ادات تشبیه: یعنی کلمات و حروفی که در تشبیه به کار می روند مانند (مثل ) (ک ) البته گاهی در تشبیه از ادات تشبیه استفاده نمی شود .
فایده‌ی تشبیه: گاهی مخاطب مشبه به را می شناسد و فایده چنین تشبیهی تفهیم مشبه است . ولی اگر مشبه به برای مخاطب نا آشنا باشد فایده‌ی تشبیه قرین بودن مشبه و مشبه به در کنار هم بواسطه‌ی عنایتی بوده است.